JOSHUA
2007, George Ratliff

İşte bir "9 yaş trajedisi". Duygularına yenik düşen parlak bir zekanın hikayesi. Dehasının beraberinde getirdiği sıradan olamama durumu nedeniyle kendini hep içten içe yalnız hisseden ve bu yalnızlığının intikamını varlığının sorumlusu olarak gördüğü ebeveynlerinden almaya kendini adamış bir çocuk Joshua. Kendi ikilemleri arasında boğulmak üzereyken ona el uzatan ve bu durumdan onu çekip çıkaran dayısı belki de samimi duygular besleyebildiği tek kişi. Filmde yaşanan tüm olayların temelinde sadece onunla olmak yaşamını sürdürme isteğinin yattığını anlıyoruz. Zamanı geldiğinde her aile üyesi bir şekilde Joshua'nın hayatındaki rolünü kaybediyor. Normal ve mutlu bir çocuk olamamasının nedeni olan üstün zekası ve yeteneği onu bir çeşit aile terörünün içine sürüklüyor. Çocukça masumiyetini yitirmesinin tek sorumlusu herşeyin farkında olabilme, anlayabilme ve anlamlandırabilme potansiyeli olsa gerek. Onu bu denli güçlü kılan ise var olmakla verdiği mücadelenin bu kadar erken başlamış olması. Bir yetişkin zihniyle taşımaya çalıştığı çocuk ruhu, kısacık yaşamına sığdırdığı hızlı olgunlaşma durumunun derin izlerini barındırıyor. Nihayet uyguladığı başarıya ulaşmış planla belki de tek sevgi duyduğu - ki onun kimseyi gerçekten sevemeyeceğine karar verirseniz de sizi haksız bulmam- veya sevildiğini hissettiği dayısı ile başladığı yeni hayatını son sahnede çaldığı ve seslendirdiği "The Fly" şarkısıyla taçlandırıyor. Bu bir çeşit özgürlük marşı onun için. Filmde tanık olduğunuz herşeye rağmen ona çok yüklenmeyin ve onu hemen hemen yargılamayın. Yapılan her kötülük aslında ruhun sahip olduğu derin duygusal izlerin bir ürünü. Sizi siz yapan bu izlerle bir derdiniz olmaması dileğiyle...

Joshua'ya kulak verelim  :)